‘When I is replaced by we, Illness becomes wellness’. Deze quote van Malcolm X, Amerikaanse voorvechter die streed voor gelijke rechten van de zwarte bevolking, past voor mij volledig in het nu. In deze periode waarin corona als onderwerp de boventoon voert zijn velen, inclusief ikzelf, zoekende. “Hoe vul ik mijn dag zinvol in? Blijf ik gezond? Wat staat mij te wachten?”

Nu mijn lessen en andere activiteiten voorlopig stil liggen bekijk ik de wereld met nieuwe ogen. Het appèl op mij als individu en ons als samenleving is groot. Sociale distantie wordt van ons allemaal gevraagd. Bij mij duurde het meer dan een dag voordat ik echt begreep wat er van mij gevraagd werd. Ik zag (en zie nog steeds) mezelf niet als risicogroep en dus paste ik deze distantie aan het begin van de week nog met ruime kaders toe. Maar al snel werd mij duidelijk dat deze oproep niet over mijzelf ging, maar over ons mensen als soort.

Sinds die tijd zie ik af van activiteiten waarbij ik anderen opzoek om verspreiding van het virus te verminderen en zo probeer ik het weg te houden bij groepen in de samenleving die kwetsbaarder zijn. Het besef is tot mij doorgedrongen dat het niet belangrijk is of je vatbaar bent of kerngezond. Want ook al word ik zelf niet of nauwelijks ziek, dan nog kan ik aan anderen het virus overdragen. Juist deze oproep aan ons al individu gaat ons als collectief gezondheid brengen.

Ik ervaar onze maatschappij als erg individualistisch. Dit virus laat mij inzien dat we het als individu niet zullen redden. Juist nu vind ik het belangrijk dat we beseffen dat we als collectief in staat zijn om het virus een plek te geven en dat we allemaal een deel van deze collectieve verantwoordelijkheid dragen. Ondanks dit bewustzijn blijf ik mild. Ik heb een groot vertrouwen dat iedereen datgeen doet dat tot het bewustzijn is doorgedrongen. Dus laten we de handen, op gepaste afstand, ineenslaan, de ‘illness’ te boven komen en streven naar een collectief ‘wellness’.