Vanochtend zat ik op mijn yogamat terwijl ik mij de woorden van Yogi Johan Noorloos herinnerde die deze week bij het tv programma Pauw te gast was. ‘Yoga gaat niet over wat je kan, maar over wat je tegenkomt en hoe je hiermee omgaat’. Mooie woorden, die voor mij prachtig samenvatten wat yoga voor je kan betekenen. Niet alleen op de mat, maar juist ook in het dagelijks leven. Want mijn ervaringen op de mat, neem ik altijd met mij mee. Ik wil graag met jullie delen hoe dat voor mij werkt.
De laatste tijd heb ik regelmatig gesprekken met mensen over vluchtelingen die naar Nederland komen en ik vind het fascinerend te ervaren dat mijn lessen op de mat een weerspiegeling zijn van mijn houding ten opzichte van deze groep mensen. Ik merk dat ik de laatste weken in sneltreinvaart door verschillende fasen gegaan ben, waarin ik mijzelf heb kunnen spiegelen.
Maanden geleden was de strijd in Syrië, eerlijk is eerlijk, ver van mijn bed. Vreselijk wat de mensen in dat land overkomt, maar er was ook een orde van de dag waarin de problemen daar voor mij op de achtergrond raakten. Daarna kwamen de bootjes via het zuiden Europa binnen. Ik voelde verontwaardiging dat wij, Europa, Italië zo alleen lieten staan in hun pogingen deze mensen te helpen en dat men vond dat het ‘probleem’ ‘daar’ opgelost diende te worden. Maar voor mij bleef het toen bij die verontwaardiging.
Niet lang daarna kwamen de vluchtelingen massaal Europa binnen, via alternatieve routes. Toen de mensen letterlijk dichterbij kwamen, besefte ik me tot mijn eigen verwondering dat mijn hulp al die jaren bestond uit het storten van geld (in de hoop dat mijn geld goed besteed werd) en dat zo’n donatie mijn gemoedsrust stilde. Tevens besefte ik mij dat zo’n donatie nu niet kon (de girorekeningen voor noodhulp waren nog niet open) maar ook dat dit onvoldoende was om deze ramp een halt toe te roepen. Deze mensen zijn op drift en op zoek naar een veiliger heenkomen en dat viel niet goed te maken met het storten van geld.
De afgelopen maanden werd ik mij zo steeds meer bewust van de fasen die ik had doorlopen en hoe ik hier nu in sta. Ik voel een grote behoefte om simpelweg te helpen, de handen uit de mouwen te steken. Noodhulp te bieden aan deze nieuwkomers, al was het maar het serveren van een troostrijk drankje of het uitreiken van eerste levens behoeften als kleding.
Ik merk dat ik praktisch ingesteld ben. Ik ben mij bewust van de hobbels op de weg als het gaat om het integratieproces van deze mensen. Maar deze onbekendheid weerhoudt mij er niet van hulp aan te bieden aan deze mensen, die er niet voor gekozen hebben om alles wat ze hadden achter te laten op weg naar een zeer onzekere toekomst. Ik vind het eng en spannend dat we geen draaiboek hebben voor deze situatie en dat we niet weten hoe een en ander uit gaat pakken op termijn, maar ik wil niet dat deze gedachte me verlamt.
Als ik denk aan mijn lessen, zie ik het bovenstaande allemaal in het klein voorbij komen. Mijn praktische aard, het willen delen met anderen, het willen helpen anderen een ervaring te laten beleven, mijn betrokkenheid en nieuwsgierigheid, nieuwe dingen aan te gaan, hoe spannend ook. Ik hoop dat de yogi’s in mijn lessen ook dit soort ervaringen hebben of misschien gaan krijgen.
Poeh, het is niet niks wat yoga mij biedt. Ik word mij zo zittend op mijn mat bewust van mijn mijmeringen! Mijn laatste gedachte bij dit onderwerp is dat dit blog misschien niet heel erg &JOY is, maar ik besef me des te meer dat &JOY er niet kan zijn zonder de keerzijde en hiermee is voor mij de cirkel weer rond ☺.